Tata kazał mi uważnie przemyśleć, co chciałabym dostać na Dzień Dziecka, ponieważ to mój ostatni rok, kiedy jeszcze nim jestem. Już za kilka miesięcy zostanę dorosłym, odpowiedzialnym człowiekiem. No chyba żart. Moja cząstka dziecka nadal jest we mnie bardzo aktywna i nie zanosi się na to, by to się zmieniło.

Dzisiaj mija dokładnie jeden rok od pierwszego posta opublikowanego na moim blogu. Przez 365 dni udało mi się napisać 47 postów. Czy to dużo? Dla mnie całkiem sporo. Na początku, myślałam, że blog to chwilowa przygoda, że mi się znudzi, że tego nie poczuję. A jednak się myliłam…

Mówiąc Portugalia na myśl przychodzą mi trzy rzeczy: uśmiech, piękna pogoda i cudowne widoki. Życzliwość i pozytywne nastawieniem Portugalczyków najbardziej zapadły mi w pamięć i uważam, że są ich największym atutem.

Czasami w środku dnia zaczynam czuć zmęczenie, nie mogę opanować ziewania i najchętniej położyłabym się spać, ale nie mogę, bo muszę jeszcze zrobić mnóstwo rzeczy. Szukałam złotego środka by opanować ten stan. Próbowałam pić kawę, jeść czekoladę, przeywać twarz zimną wodą, ale nic nie jest tak skuteczne jak power nap.

Pewnego wieczoru na Facebooku wyskoczyło mi wydarzenie „Julia Pietrucha, koncert w Romie, 5 kwietnia”. Pobiegłam do pokoju, krzyknęłam „Mamo, jedziemy!”. No i pojechałyśmy, bo lubię chodzić z mamą na koncerty. Nie wiedziałam tylko, że w pakiecie będzie wycieczka na bezludną wyspę.

Nie chodzę na siłownię, a jestem szczęśliwa.  Czasami zjem coś słodkiego i dzięki temu jestem jeszcze szczęśliwsza. Nie wypinam się przed lustrem by zrobić sobie zdjęć po zakończonym treningu. I znowu, po raz kolejny mogę powiedzieć, że mimo tego jestem szczęśliwa. Mam dosyć tej fitnessowo-dietetycznej propogandy. Siłowania pięć razy w tygodoniu, zdrowe jedzenie i cudownie umięśniona pupa to nie jest przepis na życiowe szczęście.

Wychodzę na dwór i czuję jak moją twarz otulają promienie słońca. Rozluźniam szalik, który oplata moją szyję, bo chcę poczuć jak ciepły wiatr dotyka mojej skórę. Zwalniam i mrużąc oczy, patrzę w niebo. Nadchodzi czas, którego tak bardzo pragnęłam. Wiosna, proszę Państwa, wiosna!

Nie lubię zmian. W moim życiu wszystko jest zaplanowane, niczym w kalendarzu zapracowanego biznesmena. Nie ma miejsca na spontaniczne ruchy i niespodziewane sytuacje. Mimo wszystko, lubię tę monotonię, która towarzyszy mi każdego dnia. Wiedza o tym, co dzisiaj się wydarzy daje mi złudne poczucia bezpieczeństwa. Złudne, bo życie, w porównaniu do mnie, uwielbia nieprzewidywalność. Uwielbia niszczyć plany niczym trzyletnie dziecko, zmiatające jednym ruchem ręki przed…